طی سالیان اخیر بحث پیرامون رشد روزافزون نیاز به انرژی و چگونگی تامین آن از جمله چالش های اصلی مشترک میان کشورهای در حال توسعه و کشورهای توسعه یافته صنعتی بوده است. رشد روزافزون صنایع در کشورهای در حال توسعه، که از آن میان می توان به سر بر آوردن غول های نوظهوری مانند چین و هند اشاره کرد، و نیاز کشورهای صنعتی به انرژی های مطمئن و پایدار، اصلی ترین این علل بوده است.
بر اساس برآوردها، متوسط رشد اقتصادهای در حال توسعه و حاشیه ای در سال 2007 حدود 8/1 درصد و درسال 2008، 7/4 درصد خواهد بود در این میان با توجه به آغاز روند جدید افزایش قیمت نفت در آغاز هزاره سوم، که در طی آن قیمت اسمی نفت خام از 17.47 دلار در سال 1999 به 61.08 در سال 2006 رسید، نیاز به انرژی های جایگزین بیش از پیش از احساس می شود.
درحال حاضر کشورهای OECD متقاضی بیش از 60 درصد تقاضای نفت در جهان می باشند. اصلی ترین چالش این کشورها، بیش از مساله تامین انرژی، تامین امنیت و پایداری آن است. گاز طبیعی اکنون به عنوان اصلی ترین، مطمئن ترین و پاکیزه ترین جانشین برای سوخت های فسیلی متداول (نفت و ذغال سنگ) مطرح می باشد. در سال 2006، مجموع میزان گاز مبادله شده در جهان به حدود 3000 میلیارد متر مکعب رسید که افزایشی 2/9 درصدی نسبت به سال قبل از آن داشت. این رشد برای کشورهای اوپک 3/7 درصد بود.
به نظر می رسد تا کمتر از یک دهه آینده شاهد رسیدن بازارهای جهانی به نقطه شکوفایی باشیم. شیب منحنی ذخایر اثبات شده گاز در کمترین حد در سه دهه اخیر بوده و در حال حاضر میزان ذخایر اثبات شده گاز جهان حدود 180 تریلیون متر مکعب می باشد. این در حالی است که برآوردها از رشد متوسط حدود 2/3 تا 2/5 درصدی در مصرف گاز طبیعی تا سال 2030 خبر می دهند. هم اکنون بیش از 25 درصد از انرژی های جهان توسط گاز طبیعی تامین می شود که این سهم در آینده با افزایش چشمگیری رو به رو خواهد شد.
ایران با حدود 27 تریلیون متر مکعب به تنهایی صاحب 15 درصد ذخایر درجای گاز جهان می باشد. با روند فعلی، ایران برای بیش از 300 سال آینده گاز خواهد داشت و این امر برای گاز طبیعی به هیچ وجه مطلوب نیست.
کلمات کلیدی: صادرات گاز طبیعی، مخازن گاز، تزریق گاز، انرژی، رشد اقتصادی، اوپک
