این پژوهش با هدف تمایزگذاری افراد چاق مبتلا و غیرمبتلا به اختلال پرخوری بر اساس تکانشگری و اجتناب تجربه ای انجام گرفت. این پژوهش از نظر هدف بنیادی و از نظر جمع آوری داده ها از نوع توصیفی همبستگی بود. در این مطالعه 68 نفر از زنانی که اضافه وزن داشتند از خانه های سلامت و باشگاهای ورزشی به روش نمونه گیری دردسترس و با استفاده از فرمول فیدل و تاباخنیک (N≥ 50+8M) انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس های پرخوری گورمالی، تکانشگری بارت و پذیرش و عمل و برای تجزیه تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل ممیزی استفاده شد.
نتایج نشان داد از بین پنج مؤلفه بررسی شده در دو گروه بدون اختلال پرخوری و با اختلال پرخوری مؤلفه تکانشگر بی برنامگی در سطح 01/0 و اجتناب هیجانی و کنترل در سطح 05/0 معنادار هستند.
با توجه به مقدار لامبدای ویلکز کوچک و مقدار زیاد مجذور کای و سطح معنی داری می توان نتیجه گرفت تابع ممیزی به دست آمده قدرت تشخیص خوبی برای تبیین متغیرهای وابسته (در دو گروه) دارد. در دو گروه افراد چاق مبتلا و غیرمبتلا به اختلال پرخوری مؤلفه تکانشگری بی برنامگی، اجتناب هیجانی و کنترل معنادار هستند. این بدان معناست که بین افراد چاق که اختلال پرخوری دارند با آن هایی که فاقد اختلال پرخوری اند تفاوت معناداری در این مؤلفه ها مشاهده شده است.
نتیجه گیری: بر اساس متغیر های تکانشگری و اجتناب تجربه ای می توان دو گروه افراد چاق مبتلا و غیرمبتلا به اختلال پرخوری را از هم تفکیک کرد.
کلید واژه: چاقی، اختلال پرخوری افراطی، تنظیم شناختی هیجان، اجتناب تجربه ای، تکانشگری
