یکی از افتخارات امام (ع) این است که در تمام نبردها ملازم پیامبر (ص) و پرچمدار وی بود، جز در غزوهی تبوک که به فرمان پیامبر در مدینه باقی ماند، زیرا پیامبر به خوبی آگاه بود که منافقان تصمیم گرفته اند پس از خروج آن حضرت از مدینه شورش کنند. از این رو، به حضرت علی (ع) فرمود: تو سرپرست اهل بیت و خویشاوندان من و گروه مهاجر هستی و برای این کار جز من و تو کسی شایستگی ندارد.
اقامت امیر مؤمنان (ع) نقشه منافقان را نقش بر آب کرد. لذا به فکر افتادند نقشه دیگری طرح کنند تا حضرت علی (ع) نیز مدینه را ترک گوید. از این رو شایع کردند که روابط پیامبر و حضرت علی به تیرگی گراییده است و حضرت علی به جهت دوری راه و شدت گرما از جهاد در راه خدا سرباز زده است.
هنوز پیامبر (ص) چندان از مدینه دور نشده بود که این شایعه در مدینه انتشار یافت. امام (ع) برای پاسخ به تهمت آنان به حضور پیامبر (ص) رسید و جریان را با آن حضرت در میان نهاد. پیامبر (ص) با ذکر جمله ای تاریخی خود که سعد وقاص آرزو داشت ای کاش درباره او گفته میشد آن حضرت را تسلی داد و فرمود:
اَمَا تَرْضَی اَنْ تَکُونَ مِنِّی بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَی اِلَّا اَنَّهُ لَیْسَ نَبِیٌّ بَعْدِی
آیا راضی نیستی که نسبت به من، همچون هارون نسبت به موسی باشی؟ جز اینکه پس از من پیامبری نیست.
این حدیث که در اصطلاح دانشمندان به آن «حدیث المنزله» میگویند تمام مناصبی که هارون داشت برای حضرت علی (ع) ثابت کرده جز نبوت که باب آن برای ابد بسته شده است.
