خوردگی فولادهای زنگ‌نزن مساله بسیار مهمی در کاربری آن‌ها می‌باشد. فولادهای زنگ‌نزن، فولادهای آلیاژی کروم‌دار بوده که به‌علت مقاومت به خوردگی مناسب آن‌ها در محیط‌های آبی، استفاده وسیعی دارند. کروم محدوده آستنیت را تنگ‌تر کرده در حالی‌که محدوده فریت را گسترش می‌دهد. هنگامی‌که مقدار کروم بیش‌تر از 11% باشد، این عنصر پسیویته آلیاژهای آهنی را افزایش داده و سبب بهبود مقاومت به خوردگی و اکسیداسیون شده که سبب تمایز این گروههای آلیاژی از آلیاژهای دیگر می‌شود، بنابراین فولادهایی با مقدار 10 تا 12 % کروم به‌عنوان فولادهای زنگ‌نزن معرفی شده‌اند. فولاد زنگ‌نزن یا استنلس استیل به فولادهایی با مقدار عناصر آلیاژی بالا گفته می‌شود که توانایی مقاومت به خوردگی در اتمسفرهای خورنده و دماهای بالا را داشته باشند. فولادهای ضد زنگ معمولی حاوی حداقل ۱۱ درصد کروم هستند که عامل اصلی مقاومت به خوردگی آن‌ها است. این نوع فولادها دارای خواص کلیدی مقاومت در برابر خوردگی، زیبایی‌شناسی، مقاومت در برابر حرارت، کم‌هزینه چرخه زندگی کامل، بازیافت، بیولوژیکی خنثی، طرز کار و تمیز کردن آسان، مقاومت بالا نسبت به وزن هستند.
- ارائه شده در دانشگاه صنعتی شریف
- قابل ارائه برای مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد
- قابل ارائه برای درس های گرایش خوردگی و حفاظت از مواد
- قابل ارائه برای استفاده در صنعت
