یکی از چالش ها و دشواریهای والد بودن و فرزند پروری، مدیریت رفتار کودکان است. اینکه در مقابل لجبازی، نافرمانی یا بدرفتاریهای کودک چه پاسخ و واکنشی داشته باشیم، از پرسش های رایج والدین است. چه رفتارهایی در هر سن، مطلوب یا نامطلوب به شمار می آید و برای افزایش رفتارهای مثبت کودک یا شکل دادن و ایجاد رفتارهای مطلوب چه باید کرد.
والدین آسانگیر، صرفاً پذیرا هستند و درخواست و توقع بسیار کمی از فرزند خود دارند و از هر نوع اعمالِ مهاری بر کودک، خودداری میکنند. این والدین در حالی که فرزندان رشد کافی نکردهاند و هنوز توانایی تصمیمگیری در بسیاری از امور را ندارند، به آنها اجازه میدهند که در هر سنی، خودشان تصمیم بگیرند و حتی تصمیماتی بگیرند که مستلزم کسب تجربه و دانش هستند که فرزندانشان، هنوز به آنها دست نیافته اند. به فرزندان اجازه میدهند هر وقت و هرچه دوست دارند بخورند و هر ساعتی خواستند و به هر میزانی که میخواهند بخوابند و تلویزیون تماشا کنند و یا بیرون از خانه بمانند.
والدین با اقتدار منطقی در مقایسه با سایر والدین، گرمتر و صمیمی تر هستند. این والدین هم به استقلال و تصمیم های فرزندان خود احترام میگذارند و هم قوانین و معیارهای مناسب تعیین میکنند؛ و در مواضع خود، قاطع و محکم هستند و در عین حال در مورد راهنمایی ها، معیارها و مخالفت های خود دلایل منطقی و قاطعانه ارائه میکنند. سبک فرزندپروری این والدین نه تنبیه کننده است و نه قوانین و معیارهای غیر قابل انعطاف تعیین میکنند.
