اینترلوکین1 به شدت با دیابت و عوارض آن در ارتباط می باشد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تغییرات اینترلوکین1 در بافت کلیه موش های دیابتی و تأثیر وزرش دراز مدت منظم مثل تریدمیل بر میزان اینترلوکین1 می باشد. برای اجرای این مطالعه، 30 موش صحرایی نر سه ماهه از نژاد ویستار با وزن تقریبی 250-300 گرم به صورت تصادفی انتخاب و به 4 گروه 10 تایی تقسیم شدند. جهت ایجاد دیابت در موش ها از روش تزریق داخل صفاقی mg/kg 60 استرپتوزوتوسین به صورت تک دوز استفاده گردید. قند خون در ابتدای شروع ورزش و بعد از اتمام ورزش دراز مدت (روزانه 1 ساعت و 6 روز در هفته با سرعت 22 متر در دقیقه به صورت 2 ماه توسط تریدمیل) اندازه گیری شد. موش های دو گروه سالم و دیابتیک با تزریق داخل صفاقی mg/kg 50 کتامین و mg/kg 5 زایلازین بیهوش شده و با خار ج کردن کلیه های حیوان مقادیر اینترلوکین1 اندازه گیری شد. برای مقایسۀ یافته ها از آنالیز واریانس و آزمون تعقیبی توکی استفاده خواهد شد.
میزان IL-1 تحت تاثیر دیابت در بافت کلیه موش های دیابتی افزایش معنی داری داشت. اما ورزش بلند مدت موجب کاهش معنی داری در میزان IL-1 در مقایسه با گروه دیابتی گردید. میزان IL-1 در گروههای سالم تحت تیمار ورزش تغییر معنی داری را نشان نداد.
نتایج حاصله از این مطالعه نشان می دهد که ورزش طولانی مدت منظم می تواند با مکانیسم هایی که هنوزبه خوبی شناخته نشده اند، اثرات ضد التهابی مثل کاهش تولید اینترلوکین1 داشته باشد.
