پرده های نقش دار (فرشینه)، که با پارچه تزئینی بافته شده است، طراحی آن در دوره بافندگی انجام میشود. به طور کلی، این نام برای هر نوع پارچه سنگین، دستباف، بافته شده، یا حتی گلدوزی شده، برای پوشش مبلمان، دیوارها، کف یا برای دکوراسیون و پوشاک مورد استفاده قرار گرفته است. با این حال، از قرن ۱۸ و ۱۹، تعریف قالیچه به منسوجات سنگین، برگشت پذیر، الگو یا تصویر دستباف محدود شد که معمولا به شکل پرده یا اثاثیه و لوازم داخلی می باشند.
پارچه های نقش دار به طور سنتی یک هنر تجملی است که تنها توسط ثروتمندان استفاده می شود و حتی در قرن بیست و یکم، پرده های دستباف بزرگ برای کسانی که درآمد متوسط دارند بیش از حد گران است. پارچه های نقاشی شده معمولا به عنوان تک پنجره یا مجموعه طراحی می شوند. یک مجموعه از صفحات انفرادی مربوط به موضوع، سبک، و ساخت بوده و با هم نصب می شوند. تعداد قطعات در یک مجموعه با توجه به ابعاد دیوارها تغییر می کند.
طراحی مجموعه ها بصورت یکسان، به خصوص در اروپا از قرون وسطی تا قرن نوزدهم، معمول بود. مجموعه های قرن ۱۷، زندگی لویی چهاردهم که توسط نقاش شاه چارلز لوبرن طراحی شده بود، شامل ۱۴ فرشینه و دو تابلو مکمل بود. تعداد قطعات در مجموعه های قرن بیستم به طور قابل توجهی کوچک تر شدند. پلی نسیا (Polynesia) که توسط نقاش مدرن فرانسوی هنری ماتیسه طراحی شده است،
به عنوان مثال، تنها دو قطعه دارد، و مون سن میشل، که از یک داستان مصور توسط حکاک و مجسمه ساز معاصر هنری جورج آدام بافته شده، یک نقاشی سه لته (سه پانل) است. تا قرن نوزدهم، اغلب در اروپا فرشینه ها برای “اتاق” به جای پانل منفرد، سفارش داده می شد. یک “اتاق” نه تنها شامل پرده های دیواری، بلکه پارچه های منقش برای مبلمان یا لوازم داخلی، کوسن ها و سایبان تخت خواب و اقلام دیگر بود. با این حال، بیشتر پارچه های نقاشی شده غربی به عنوان یک نوع دکوراسیون بنای یاد بود برای سطوح بزرگ معماری به کار گرفته شده اند، هر چند در قرن ۱۸، فرشینه ها به طور مکرر در کارهای چوبی استفاده می شدند.
- 26 صفحه در قالب PDF
- 295 سوال مهم با جواب
