خط رقاع یا "رقعه نویسی" یکی از خطوط سنتی است که در نوشتاری فارسی و عربی به کار می‌رود. این خط با ترکیب چندین نقطه با یکدیگر به شکلی خاص ایجاد می‌شود که یک خط پیوسته را تشکیل می‌دهد. خط رقعه به صورت دستی بیشتر به کار می‌رود و به یکی از خطوط زیبا و خوش‌نویسی در هنرهای اسلامی تلقی می‌شود خط رقاع نیازمند دقت و دقیق‌بینی در نوشتن است و خطوطی باریک و منحنی زیبا و نقاطی دقیق دارد. این خط در زیباسازی اسناد رسمی، کتاب‌های هنری، و نوشتن نام و عنوان‌های مهم کاربرد دارد.علاوه بر استفاده‌های هنری، خط رقاع در برخی متون دینی و تاریخی نیز به کار می‌رود. همچنین، در برخی مناطق ایران، خط رقاع به عنوان خط نوشتاری محلی استفاده می‌شود.
پدیدآوردن یا حداقل سامان‌دادن و منزه‌کردن تمامی خطوط ششگانه را از ابتکارات ابن مقله می‌دانند اما در کتاب الفهرست اثر ابن ندیم اختراع این خط به ذوالریاستین فضل بن سهل نسبت داده شده‌است.این خط از خطوط محبوب خوشنویسان عثمانی بود و توسط خوشنویس مشهور شیخ حمد الله الاماسی(درگذشت: ۹۲۶ ه.ق) اصلاحات لازم در آن صورت گرفت. این خط به تدریج توسط دیگر خوشنویسان ساده‌تر شد و به صورت خط رقعه درآمد که امروزه از رایج‌ترین و متداول‌ترین خطوطی است که در سرتاسر دنیای عرب به‌کار می‌رود.
این خط از ترکیب و تغییر دو خط نسخ و ثلث ایجاد شده و شباهت بسیار زیادی به خط توقیع دارد که بیشتر برای امضاء کردن آثار به‌کار می‌رفت. تفاوت خط توقیع با رقاع بیشتر در درشتی و ضخامت ِ بیشتر حروف نسبت به رقاع هستند و قوس‌ها نیز کم انحناترند.در این خط کلمات جمع تر و فشرده تر شده و بیشتر در عناوین وشرح بر قران ها و ادعیه وقطعات کاربرد دارد و در حد خود خطی واضح و روشن است.
