در دین اسلام روایات اسلامی و اثرات متعددی در رابطه با طب موجود است، پس از اسلام، دانشگاه طبی و بیمارستانِ جندی شاپور نقش زیادی در انتقال و گسترش طب در دوران اسلام ایفا کرد و محل پرورش برخی از پزشکان بزرگ دوران اسلامی شد، دانشمندانی همچون ابن سینا، ابن طفیل، ابن هیثم، ابواحمد کرمانی، ابوعبیده بن عبدالواحد بن محمد جوزجانی، از نظر برخی، از علل توجه مسلمانان به دانش طب، توجه پیشوایان دین اسلام به این دانش ارزشمند است. در حدیثی از حضرت محمد(ص) دانش طب همسنگ با علم دینی و در کنار آن مورد توصیه قرار گرفته‌است.
اسلام، دربارهٔ اصول کلی پزشکی و بهداشت دستورهایی به پیروانش داده که میتوان از این دستورها به عنوان یکی از پایه‌های علم پزشکی اسلامی یاد کرد. احادیثی از پیغمبر اسلام دربارهٔ سلامت، بیماری‌هایی چون جذام، پهلودرد، ورم چشم (یوئیت)، بهداشت و مسایل دیگر مربوط به پزشکی نقل شده‌است. مجموعه گفته‌های پیغمبر اسلام دربارهٔ طب را بعدها نویسندگان اسلامی تدوین کردند و بر آن شرح‌ها نوشتند و این مجموعه‌ها به نام طب النبی معروف شد. در آغاز جلد چهارم احادیث صحیح بخاری، دو کتاب آمده‌است که در ۸۰ باب آن احادیث مربوط به بیماری‌ها و درمان‌ها نقل‌شده‌اند. در بین مسلمانان شیعه، امام ششم شیعیان؛ جعفر صادق برای سخنان طبی مشهور است که همه رنگ دینی و مذهبی دارند. و همچنین از جمله این منابع مهم طب اسلامی میتوان به طب الصادق(ع) ،طب الباقر(ع) ،طب الرضا(ع) و... نام برد.
