اشنایدر، امید و امیدواری را اینگونه تعریف می کند: امید توانایی درک شده برای تولید راههایی به سمت اهداف خوشایند، همراه با انگیزه ی درک شده برای استفاده از آن راه ها، تا فرد به هدف مورد نظر برسد. امید به نحو روشن در دوره نوزادی، کودکی و نوجوانی رشد می کند.
در پایان نخستین سال زندگی، پایداری شئی و طرحواره های علت و معلولی به نوزادان امکان می دهد که در مورد گذرگاه های معطوف به هدف تفکرات پیش بنیانه داشته باشد (دبیری، 1393).
به طور کلی برای امید میتوان هفت مفهوم را در نظر گرفت که شامل انتظارات مثبت، جهت بینی آینده، هدفمندی، فعالیت، واقع گرایی، تنظیم اهداف و ارتباط درونی و به معنای وسیع کلمه بهزیستی روان شناختی نمود (یگانه، 1392).
