کمرویی نوعی ناتوانی فراگیر اجتماعی است که در جوامع مختلف متفاوت است. درصد قابل توجهی از کودکان، نوجوانان، جوانان وحتی بزرگسالان با نوعی اختلال رفتاری ناشی از کمرویی رو به رو هستند که تا اندازه ای گویای شخصیت روانی آن ها است. با این حال، مشاهده اعمال و رفتار اجتماعی افراد کمرو این نتیجه به دست می آید که کمرویی غالباً با گذشت زمان، فشردگی و پیچیدگی روابط فردی و تشدید فشارهای اجتماعی ناشی از رقابت ها، گوشه گیری ها، تکروی ها، عزلت گزینی- ها و تنهایی ها گسترش می یابد و به حدی می رسد که به تدریج به نوعی اختلال رفتاری تبدیل می- شود (افروز، 1392).
درباره کمرویی زیمباردو (2000) معتقد است که پیامدهای منفی کمرویی از حیطه فردی خارج هستند و تمام افرادی را که فرد خجالتی با آن ها در تعامل است در بر می گیرند. به نظر وی، کمرویی می تواند در بروز روحیه پایین شغلی، اختلال کنش جنسی، اعتیاد، ابتلا به مصرف الکل، افسردگی و حتی پرخاشگری غیر منطقی که ممکن است منجر به جنایتی ناگهانی شود، نقش داشته باشد.
افراد کمرو ناراحتی های جسمانی نظیر نارحتی معده، تپش قلب، عرق کردن، سرخ شدن و غیره و مهارت های اجتماعی ضعیف نظیر ناشی گری و بازداری اجتماعی را تجربه می کنند و احتمالاً موافق با جمله های نظیرجملات زیر هستند:
- وقتی با افرادی هستم که آنان را خوب نمی شناسم، عصبانی می شوم.
- از نظر رفتارهای اجتماعی، ناشی هستم و صحبت کردن با غریبه ها برایم دشوار است.
- برایم دشوار است که هنگام ملاقات افراد جدید، طبیعی عمل کنم.
- درباره شایستگی اجتماعی خود تردید دارم.
