نظام تربیتی کشور ما نیز چون به لحاظ ساختار و ماهیت به تبع نهادهای تربیتی مغرب زمین متولد شد،به ابعاد مختلف و با افت و خیزهایی تلاش نموده حوزه های علمی خود را با زمینه ای علمی آشتی دهد.در دوره قاجاریه میرزا حسن رشدیه ضمن تدریس به روش سنتی متوجه شد که آن روش برای یادگیری و آموزش مناسب نیست،در نتیجه در اندیشه تغییر آن روش تلاش نمود و سر انجام روش نو تدریس را نخست خود یاد گرفت،پس در سراسر ایران گسترش داد.
به دنبال ایشان کسان دیگری چون باغچه‌بان و دیگران براساس تجربه های علمی شان در کلاس درس روشهای تدریس را تکامل بخشیدند که این روند همچنان ادامه دارد. در شوروی سابق ماکارنکو به تجربه علمی در کلاس های درس دریافت که چگونه می توان همه فرزندان کشور را، بویژه فرو دست زادگان و درماندگان و بزهکاران را به روش منطقی و انسانی آموزش دادو همین تجربه های علمی وی بود که برای کشور شوروی و بسیاری از کشورهای دیگر به عنوان الگوی آموزشی قرار گرفت.
