زمان، بهترین هدیه خالق جهان به گل سر سبد مخلوقات است که در صورت شناخت و استفاده صحیح از آن توانایی های نهفته درون انسان بروز می یابد. شناخت زمان، بصیرت لازم برای استفاده صحیح از آن را فراهم می سازد و استفاده صحیح از زمان، مستلزم یادگیری اصولی است که به کمک آنها می توان از این دریای بی کران، بهترین گوهرها را صید نمود.
زمان، موهبتی است که خداوند در عطای آن به مخلوقات، هیچ تفاوتی قائل نشده و آن را میان شاه، بنده، فقیر و غنی، به یک گونه تقسیم نموده است. بدین معنا که یک ثانیه برای همه یک ثانیه است، نه کم تر و نه بیشتر! نه کسی می تواند آن را ذخیره کند و نه قابل خرید است. باید در همان لحظه از آن استفاده نمود. در غیر این صورت، به هیچ قیمتی باز نخواهد گشت.
اگر خداوند هفتاد سال عمر به ما بدهد که بیماری حاد در آن نباشد فقط یازده و نیم تا دوازده سال آن مفید می باشد. اولاً می دانید که عمر واقعی انسان از لحاظ فیزیولوژیکی بالای دویست سال است، اگر درست زندگی کند. بعضی وقت ها می شنوید فردی صد و بیست، سی سال عمر کرده، تعجب نکنید؛ چون واقعاً ما با تغذیة غلط، با عادت ها و اطلاعات بد، به خودمان ضربه می زنیم. چون بیشتر بیماری های ما، االان بیماری های روحی روانی شده است. درست است، خانه های ما بزرگ شده، اما دل های ما کوچکتر شده. تحصیلاتمان بالاتر رفته، اما ظرفیت مان کم شده؛ تحمل نداریم، حوصله نداریم، زود داد می زنیم...
» فهرست مطالب:
- مقدمه
- ویژگی های زمان
- اصول مدیریت زمان
- برنامه ریزی
- هدف گذاری فعالیت ها
- برنامه ریز روزانه
- اولویت بندی
- منحنی انرژی روزانه
- تعیین مهلت پایانی
- انعطاف پذیری
- مدیریت فردی
- اجرای برنامه
- ارزیابی و کنترل برنامه
- منابع
