یکی از شیوه های مداخلاتی که در حوزه های گوناگون از جمله درمان کودکان به طور خاص کودکان با اختلالات روانی اثر بخشی آن مورد تایید قرار گرفته است هنر درمانی می باشد. اوتیسم یکی از این اختلالات روانی به شمار می رود که از علایم اصلی آن نقص در تعاملات اجتماعی می باشد. هنر درمانی به معنای استفاده از ابزار و رسانه های هنری برای ارتباط، تعامل و ابراز وجود است به طوریکه وجه مشترک تمامی درمان های هنری توجه به برقراری ارتباط به صورت غیرکلامی و فرایندهای خلاقانه و نیز فراهم آوردن محیطی امن و قابل اعتماد است. هنر درمانی از جمله رویکردهای درمانی برای اختلال اوتیسم می باشد که بر اساس پژوهش ها کارایی مناسبی برای کمک به این کودکان در حوزه افزایش مهارت های اجتماعی و ارتباطی، بهبود توانایی های شناختی، بهبود یکپارچگی حسی و عملکرد حسی-حرکتی داشته است.
بر این اساس مقاله پیش رو با هدف بررسی کاربرد نقاشی درمانی در کودکان دچار اختلال اوتیسم سعی دارد ویژگی ها و منطق درمانی این رویکرد را با استفاده از یک روش توصیفی و مطالعه کتابخانه ای مورد بحث قرار دهد.
