تعلیم و تربیت از جمله امور انسانی است که به دلیل نقش برجسته اش در تمام امور زندگی بشر اهمیت به سزایی داشته، به طوری که همواره مورد توجه صاحبنظران بوده و هرکدام با بیانی برآن تأکید نموده اند. فعالیتهای پرورشی در همین راستا در مدارس برای تربیت دانش آموزان انجام می شود و تفکر غالب آن است که این فعالیت ها به تربیت دینی و اخلاقی بینجامد. پرداختن به امور و انجام کارهای پرورشی در یک مجموعه نیازمند بررسی واقعیت های آن جامعه است و باید اندیشه ای که بر آن جامعه حاکم است را مد نظر قرار داد. آسیب های موجود، در زمینه پرورش انسان معمولاًبرخاسته از ساختار، شیوه اجرا و انگیزش مادی و معنوی مربیان و دانش آموزان است.
موجودیت و آینده هر نظامی منوط به موفقیت نهاد تعلیم و تربیت آن کشور در پرورش نسل هایی است که قابلیت و لیاقت به دوش کشیدن مسئولیت عظیم آن نظام را داشته باشند. اگر سطح دانش و تعهد ما در زمینه تربیت نسل آینده گرفتار رکود و پسرفت شود واضح است که ما دچار آسیب در پرورش نسل آینده خواهیم بود از طرفی سطح دانش و فرهنگ دشمن در مقابل نسل ما بالا خواهد رفت و لاجرم ما آسیب زیادی در باور سازی اعتقادات مذهبی و باورهای ملی این نسل خواهیم داشت. این موضوع اهمیت آسیب شناسی در امور پرورشی را تأکید می نماید. در این مقاله ما سعی خواهیم کرد آسیب های پرورشی را بر شمرده و راهکارهای برون رفت از آن را ارائه نماییم.
نتایج نشان می دهد نقش مربیان پرورشی با تعهد و دانش بالا، همچنین سیاست های کلان مدیریت پرورشی و گنجانیده برنامه های فرهنگی در بدنه سیستم آموزشی، در پرورش افراد و شکوفه سازی استعدادها و توانایی های بالا آنان غیر قابل انکار است. بهترین راه برای تحقق این منظور، علاوه بر فعالیت های مثبت و فرهنگ سازی و تعلیم و تربیت صحیح نسل های آینده، شناسایی و رفع آسیب های پرورشی مدارس است.
واژگان کلیدی: آسیب شناسی، مربیان پرورشی، چالشهای پرورشی، فضای مجازی
